Bieganie i modlitwa

W gąszczu gazet, czasopism i magazynów, jakimi zarzucone są kioski i księgarnie, jest kilka tytułów, do których staram się zaglądać w miarę regularnie. Wśród pozycji sportowych na bieżąco czytuję magazyn „Bieganie”, od czasu do czasu śledzę też artykuły w „Runner’s World”. Z innych kategorii czasopism bardzo lubię dominikański miesięcznik „W drodze”. Jego najnowszy marcowy numer spodobał mi się wyjątkowo, jako, że łączy tematykę życia duchowego z zagadnieniami dotyczącymi troski o kondycję fizyczną.

Obok artykułów poświęconych zdrowemu trybowi życia czy chrześcijańskiemu rozumieniu cielesności pojawia się tu świetny tekst ojca Pawła Kozackiego o siedmiu podobieństwach i jednej różnicy między bieganiem a modlitwą. Nowy prowincjał polskich dominikanów, który sam regularnie biega, wskazuje, iż między tym sportem a modlitwą istnieją następujące zbieżności:

1. Zarówno w modlitwie, jak i w bieganiu ważna jest praktyka. Nie wystarczy nabyć profesjonalne buty i pulsometr czy przeczytać dużo książek z życia duchowego. Konieczny jest pierwszy krok, czyli wybiegnięcie na trasę czy znalezienie czasu na spędzenie go przed Bogiem.

2. Kolejnym elementem istotnym w obu dziedzinach jest roztropna wytrwałość. Narzucenie sobie zbyt dużego tempa w biegu czy oczekiwanie natychmiastowych doznań na modlitwie może skutkować szybkim wypaleniem. Na początek trzeba więc wyznaczać sobie skromne cele, nawet jeśli będzie w nas poczucie niedosytu.

3. Ważnym czynnikiem jest wybór właściwego czasu i miejsca. Tak w bieganiu, jak i w modlitwie potrzebne jest dobre wkomponowanie w codzienne obowiązki i znalezienie odpowiedniej przestrzeni, by móc złapać własny i niepowtarzalny rytm dnia.

4. Troska o kondycję to kolejny element łączący obydwie dziedziny. Dla biegacza istotne jest wsłuchiwanie się w swój organizm i adekwatne reagowanie na wszelkie sygnały wysyłane przez ciało. Z kolei dla jakości modlitwy konieczna jest dobra kondycja duchowa. Zdrowe ciało dla biegacza i czyste serce dla modlącego się to fundament dalszego rozwoju.

5. Znaczącym czynnikiem jest znalezienie własnej drogi. Porównywanie się z osiągnięciami innych w bieganiu czy życiu duchowym jest bezcelowe i może prowadzić do zniechęcenia. Jedynym punktem odniesienia powinny być tylko i wyłącznie własne wyniki rozwoju fizycznego i duchowego.

6. Właściwie dobrana dieta stanowi następny wspólny element obydwu aktywności. Podobnie, jak dla dobrej kondycji biegacza niezwykle istotne jest skomponowanie optymalnego ilościowo i jakościowo menu, tak dla rozwoju modlitwy ważne jest stałe karmienie się odpowiednimi treściami duchowymi.

7. Ostatnim punktem scalającym bieganie i modlitwę jest ich wymiar wspólnotowy. Doświadczenie innych, czy to w kwestiach sportowych, czy też w dziedzinie życia duchowego, może być doskonałym źródłem wiedzy i wsparcia dla początkujących. Wsparcie kompetentnego biegacza czy kierownika duchowego stanowi nieocenioną pomoc w rozwoju fizycznym czy wewnętrznym.

Jaka zatem jest różnica między bieganiem i modlitwą? Ojciec Kozacki ujmuje ją tak: „Bieganie jest sportem, który koncentruje człowieka na sobie. Modlitwa natomiast jest stawaniem przed Bogiem, jest rozmową, jest wsłuchiwaniem się. Bieganie każe człowiekowi dbać o wzrost kondycji, o polepszanie wyników, o osiągnięcie satysfakcji. Kulturystyka modlitewna zmierzająca do polepszenia kondycji duchowej, nastawiona na osiągnięcie doskonałości moralnej jest drogą donikąd. Kierunek tej drogi jest odwrotny. Im człowiek bardziej zapomni o sobie, im bardziej pozbędzie się myśli o swoim wzrastaniu, porzuci marzenia, by stać się herosem moralnym albo tytanem duchowym, tym więcej będzie w nim miejsca na działanie Ducha Bożego”.

„W drodze”

3/2014 (487)

Co zrobiliśmy z naszym ciałem?